Bron: Beat aan de Maas

In het Oude Noorden van Rotterdam werd in 1958 het trio De Jobra’s opgericht, twee gitaristen en een zanger. Bij de burgerlijke stand stonden de muzikanten ingeschreven als Joop Brands, Joop Blok en Bram Ravenschot. Hun repertoire bestond voor het grootste deel uit nummers van The Everly Brothers, dus songs zoals Bye Bye love en Bird Dog.

Het trio trad op tijdens de beroemde Bonte Avonden met een conferencier, goochelaar, accordeonduo en dergelijke. De Jobra’s speelden voornamelijk in buurthuizen, maar ook in de bekende dansschool Wuyster in de Hammerstraat. In Rinus Leenderse had het trio een eigen geluidsman, die van buizenradio’s versterkers maakte van wel 25 watt! Ook de elementen op de gitaren waren door hem in elkaar geknutseld. Af en toe kwamen de instrumenten onder stroom te staan, wat de rock-and-rollbewegingen van de muzikanten dan wel héél natuurlijk maakten. Hoogtepunt Het trio groeide uit tot rock-and-roll-band The Real Melody Rockers. Later, toen de naam van de groep was omgedoopt tot The Trembling Five, was met name Wim de Vries de grote inspirator. Hij bespeelde veel instrumenten en is beroepsmuzikant gebleven. Platen van onder anderen Elvis Presley, Cliff Richard en The Shadows werden aandachtig beluisterd, om de nummers vervolgens na veel repeteren op het repertoire te zetten. De groep kende verschillende samenstellingen en het waren niet zelden jongens van Molukse afkomst, die met hun muzikale talent de band naar een hoog niveau tilden. Een jaarlijks hoogtepunt was het Koninginnedagoptreden van de band vóór de bloemenwinkel van de ouders van gitarist Joop Brands in de Tochtstraat, hoek Meidoornstraat. De voorbereiding in samenwerking met alle buren was geweldig. “Bijna ondenkbaar in deze tijd, waarin de meeste mensen hun buren niet eens kennen”, aldus Brands. Het podium werd gezamenlijk getimmerd en de verlichting bestond uit bouwlampen die schenen uit de ramen van de overburen. De versterkers waren van groter vermogen en bijeen gespaard van de vele optredens. Dan praat je over 25 tot 50 gulden voor een hele avond spelen. Jaren achtereen was het één groot feest op Koninginnedag, feesten zonder ook maar één wanklank. Toen de dienstplicht zich voor de jongelui aankondigde, gingen de bandleden in 1964 elk hun eigen weg, in de muziek of op de maatschappelijke ladder. Dat betekende het einde van de band. Maar de herinneringen aan hun muzikale verleden zijn gebleven. Daar denken ze allemaal met veel plezier en met weemoed aan terug.