Bron: Beat aan de Maas

De bewoners in de Hekboomstraat in Oud-Mathenesse konden begin zestiger jaren iedere zaterdagmorgen live-muziek te horen. De klanken kwamen uit een kelderbox en werden geproduceerd door vier jongens die er aan het repeteren waren: The Driftin’ Fellows.

“De kelder blonk niet uit door isolatie. We waren de buren dan ook dankbaar voor hun tolerantie”, zegt Hans van Houwelingen. Van Houwelingen (sologitaar) en zijn buurjongen uit de Hekboomstraat, Nico Ouwerkerk (slaggitaar), besloten in 1963 een bandje te beginnen. Nadat ze Edwin Veenbrink (drums) en Berry Kalsbeek (basgitaar) tegen het lijf waren gelopen, was de band een feit. Van beatmuziek was nog nauwelijks sprake. The Driftin’ Fellows speelden in eerste instantie uitsluitend instrumentale nummers. “Wij waren allemaal gek van gitaarmuziek van groepen als The Shadows en The Spotnics”, legt Van Houwelingen uit. Lawaai Enkele maanden en optredens later, schreef de groep zich in voor een talentenjacht, herinnert Van Houwelingen zich. “We hadden ons brutaal als ‘gevorderden’ voor een nationaal muziekconcours in het Verzamelgebouw Zuid laten inschrijven. Om indruk te maken hadden we een bus vol vrienden en familie meegenomen. Onze versterkers en zelfgemaakte speakerkasten konden het maar net redden tegen het lawaai in de zaal”, zegt hij. The Driftin’ Fellows sleepten de vierde plaats in de wacht. De band speelde in het begin vooral in zalen in Schiedam. “Zaal Irene, De Rank en Soos Kethel”, zegt Van Houwelingen. Daarna kwamen er optredens in Rotterdam en de regio. In de Maasstad stond de groep vaak op de planken van KWJ-sociëteiten en in ‘t Centrum in de Van Vollenhovenstraat. In de zomer van 1965 waren The Driftin’ Fellows te zien en te horen bij het populaire strandpalviljoen De Golfslag in Hoek van Holland. Ook was er een keer een concert in dansschool Jansen. “Onder het spoorwegviaduct in de Vijverhofstraat”, zegt Van Houwelingen. “Als de trein boven je voorbij ging, sloeg de complete geluidsinstallatie op tilt…” Bruiloft De groep onderging personele wisselingen toen drummer Veenbrink werd vervangen door Piet van Rijthoven en Hans-Willem van der Kuyl bassist werd in plaats van Kalfsbeek. “Het repertoire werd gevarieerder, want Piet speelde ook piano en Hans-Willem bovendien saxofoon”, aldus Van Houwelingen. “Dus stond er af en toe ook een optreden op een bruiloft op het programma, of eentje op een ‘bal na’ na een toneelvoorstelling.” Het vervoer van de bandleden, inclusief instrumenten en apparatuur, ging per taxi. “We regelden met Eurotax uit Schiedam een verlengde wagen. De extra bankjes achterin gebruikten we niet. Daar kon dan de apparatuur staan en het complete drumstel ging met moeite de kofferbak in. Maar het paste precies.” In het laatste jaar van het bestaan van The Driftin’ Fellows, kwam drummer Cor Vierboom nog even Veenbrink vervangen, maar uiteindelijk was het de dienstplicht, volgens Van Houwelingen, die de groep in september 1966 definitief de das om deed. “Het waren vier hele leuke jaren met die band”, besluit hij. “We hebben altijd met heel veel plezier opgetreden. Ik vind het wel jammer dat het contact met de bandleden snel daarna vervaagde. Alleen Nico Ouwerkerk zie ik nog regelmatig.”